مقایسه تأثیر اسپلینت‌های متحرک و غیرمتحرک بر میزان عملکرد حرکتی دست بیماران مبتلا به سکته مغزی: کارآزمایی بالینی تصادفی شده

زمینه و هدف: در میان روش‌های مختلف برای درمان نقایص حرکتی مچ و انگشتان دست بعد از سکته مغزی، استفاده از اسپلینت‌های دست یکی از روش‌هایی است که به‌صورت متداول به‌عنوان یک درمان مکمل استفاده می‌شود. با این وجود، اختلاف‌ نظرهای فراوانی در مورد میزان کارایی آن وجود دارد. این مطالعه، با هدف مقایسه تأثیر استفاده از اسپلینت‌های متحرک و غیرمتحرک بر عملکرد حرکتی مچ و انگشتان بعد از سکته مغزی صورت گرفت. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی از میان بیماران مبتلا به سکته مغزی، 31 بیمار انتخاب گردید، سپس نمونه‌ها به‌صورت تصادفی به سه گروه اسپلینت متحرک، اسپلینت غیرمتحرک و کنترل تقسیم شدند. نمونه‌های گروه‌های مداخله اسپلینت‌های خود را به مدت 8 هفته، 5 روز در هفته و به‌طور متوسط 6 ساعت در روز استفاده کردند. عملکرد حرکتی در دو زمان ابتدای دوره و هفته هشتم، توسط معیار فوگل- میر اندازه‌گیری شد. برای مقایسه میانگین نمرات آزمون فوگل- میر در گروه از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه استفاده گردید. یافته‌ها: تحلیل آماری داده‌ها، افزایش معنی‌دار نمرات عملکرد حرکتی را تنها در گروه اسپلینت متحرک نشان داد (001/0=p) و این افزایش در مقایسه با گروه‌های اسپلینت غیرمتحرک و کنترل نیز معنی‌دار بود (001/0=p). نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این مطالعه، استفاده از اسپلینت متحرک در مقایسه با اسپلینت غیرمتحرک می‌تواند نتایج عملکردی بهتری برای درمان نقایص عملکرد حرکتی مچ و انگشتان دست بیماران مبتلا به سکته مغزی به همراه داشته باشد.